Recensie: Huis van aarde & bloed (Crescent City 1) – Sarah J Maas

Crescent City is de meest sprankelende, bruisende en hippe stad van heel Pangera. Bestuurt door aartsengel Micah en zijn engelen uit het 33^e. De stad heeft hippe marktjes, leuke eetkraampjes, prachtige villa’s, bruisende pleintjes, voldoende cultuur, een glinsterende rivier, maar kent ook diepe geheimen. Het volk behoort tot een van de vier huizen.

In deze drukke stad woont half fae, half mens Bryce Adelaide Quinlan. Met haar slanke postuur, lange rode haren en bespraakte mondje is ze een verschijning. Samen met haar beste vriendin Danika Fendyr woont ze ergens in een vervallen appartementje. Danika is wolvenleider van haar roedel en is een beschermer van de stad. Beide meiden feesten er op los en laten daarbij alcohol en drugs niet onaangeraakt. Niets staat ze in de weg, toch? Alles lijkt perfect totdat er een gruwelijke moorden worden gepleegd. Bryce heeft zich voorgenomen om er niets mee te doen, totdat er om haar hulp wordt gevraagd. Ze moet voor de oplossing de samenwerking aan met Orion/Hunt/Umbra Mortis . Ze probeert hem in alles dwars te bomen, maar ergens diep binnen haar begint iets te groeien. Kan Bryce de liefde bij hem vinden? Ze staat voor een moeilijke taak. Kan ze haar verleden onder haar ogen zien om de mensen van de stad te redden? Het is een zoektocht met onvoorwaardelijke liefde, vertrouwen, geloof, verlies en eerlijkheid.

WAUW wat heeft een Maas hier een goed verhaal neergezet. Er is gedacht aan alle details en alles klopt. Ze heeft hier een goede wereld neergezet waarin we nog veel avonturen in kunnen beleven. Omdat er een hele nieuwe wereld is neergezet, krijg je in het begin van het verhaal enorm veel informatie. Dit kan overweldigend zijn, maar je wordt zo rijkelijk beloond als je verder leest. Ze heeft letterlijk de hele fantasy wereld uit de kast getrokken. Vampiers, wolven, heksen, engelen, fae, gedaanteverwisselaars enz. Bedenkt het en het zit in dit boek. Maas laat zien dat ze die wereld goed begrijpt. Mocht je niet bekend zijn met fantasy, dan kan je alsnog het boek lezen. Het verhaal is zo geschreven dat je snel op de hoogte wordt gebracht van al deze wezens.

Het boek is zeer dik en als je niet van dikke boeken houdt, snap ik dat je even een diepe zucht laat. Het is zo de moeite om het op te pakken.

In het begin van het boek vinden we een map van Crescent en de vier huizen van Midgard. Fijn die duidelijkheid, maar wat mij betreft had Maas nog meer maps mogen gebruiken. Zo wordt er heel vaak over Pangera gesproken, het was zo fijn geweest als we hier ook een plattegrond van hadden. Zodat we een idee hebben over het land. Daarnaast wordt er enorm veel met hiërarchieën gewerkt. Het was een fijne aanvulling geweest als die hiërarchie was uitgetekend. Pas tegen de helft heb je een beetje idee hoe alles in elkaar steekt. Daarnaast heeft elk karakter een andere naam. Wat in het begin erg verwarrend overkomt. ‘Wie is nou wie? Ze stond toch net met die te praten.’ Je snapt het, onthouden van de namen is erg belangrijk. Een woordenlijst was geen overbodige luxe geweest.

Dit boek is voor volwassenen geschreven en dat heeft een reden. In het boek vinden we veel drugs,- en alcohol gebruik en wordt er niet ingehouden op seksuele termen. Het kan best heftig zijn, maar ik vond het niet storend. Toch kan ik mij voorstellen dat je dit anders kunt ervaren. Maas houdt zich ook niet in als het om de uiterlijke beschrijvingen van de mannen en vrouwen gaat. Ze geven je een helder beeld, al kan het soms een beetje ‘te’ zijn. Gelukkig hebben we het over een fanatsy boek en is niets te gek.

Alles klopt en is duidelijk. Maas weet alles tot in de puntjes te beschrijven en zorgt ervoor dat alles aansluit. De karakters worden goed beschreven waardoor je van ze gaat houden. Je sluit ze allemaal in je hart. Het verhaal loopt goed. Geen moment heb ik terug willen lezen om duidelijkheid te krijgen. Soms heb ik wel een stukje twee keer gelezen, maar dat kwam alleen omdat het verschrikkelijk mooi was! Dit is echt een boek waarvan je van te voren denkt te weten hoe het gaat aflopen. Maar voordat je bij het einde bent, kan er heel veel gebeuren. Er zitten ontzettend veel plots en wendingen in en daarom wil je blijven lezen. Uiteindelijk had ik het wel bij het rechte eind (en was daardoor voorspelbaar), maar doordat de toeloop zo gaaf was, vond ik het niet erg. Het einde is hartverscheurend, maar ga je nooit meer vergeten. Ik kijk smachtend uit naar deel 2, maar helaas hier is nog geen verdere informatie over bekend.